دیروز از هرچه بود گذشتیم امروز ازهرچه بودیم گذشتیم!
انجا پشت خاکریز بودیم و اینجا درپناه میز!
دیروز دنبال گمنامی بودیم و امروز مواظبیم ناممان گم نشود!
جبهه بوی ایمان می داد و امروز ایمانمان بومی دهد
انجا درب اتاقمان می نوشتیم یا حسین فرماندهی از ان توست الان می نویسیم بدون هماهنگی وارد نشوید ! ”
سردار شهید شوشتری

روی آبادی نبیند دلی که مستعمره شیطان است.

استحوذ علیهم الشیطان فانساهم ذکر الله.

مجادله 19

حجت‌الاسلام والمسلمین تحریری در حاشیه مراسم تشییع پیکر آیت‌الله سید عبد‌الله جعفری تهرانی در قم در گفت‌وگو با خبرنگار خبرگزاری حوزه این عالم فرزانه را از شخصیت‌های ناشناخته شده حوزه معرفی و بیان کرد: ایشان از علمای برجسته در عرصه فقاهت، فلسفه، تفسیر، اخلاق و عرفان و دارای جایگاه والایی در حوزه علمیه بود.

وی با بیان این که آیت‌الله جعفری از شاگردان خاص مرحوم علامه طباطبایی بود که در جلسات خاص ایشان حضور داشت، افزود: آیت‌الله جعفری تهرانی علاوه بر شرکت در جلسات عمومی، در جلسات خصوصی علامه طباطبایی نیز حضور داشت.

این استاد اخلاق حوزه به مباحثه ایشان با مرحوم آیت‌الله سعادت‌پرور اشاره و عنوان کرد:‌ محصول آن جلسات، کتاب‌های ارزشمند «شرح حافظ» و «شرح گلشن راز» شبستری بود.

وی مرحوم آیت الله جعفری را از ملتزمین روش تربیتی علامه طباطبایی(ره) معرفی کرد که شاگردان زیادی را در این عرصه تربیت نمودند، گفت: ایشان شاگردی آیات عظام بروجردی، داماد، اراکی و گلپایگانی را در پرونده طلبگی خود داشت و از ابتدای ورود به حوزه، در محضر مرحوم آیت‌الله برهان، از شاگردان آیت‌الله سید علی قاضی طباطبایی تلمذ کرد.

حجت‌الاسلام والمسلمین تحریری در پایان خاطرنشان ساخت: مرحوم آیت‌الله جعفری تهرانی نظام تربیت طلبگی خودرا با ارتباط معنوی همراه کرد و تا آخر هم رابطه علمی با رابطه معنوی و عرفانی گره زد و به درجات عالیه‌ای از عرفان و معرفت الهی نائل شد.

* آیت‌الله جعفری گویی خود را هیچ می‌دید

در ادامه، حجت‌الاسلام سعیدی، از شاگردان آن مرحوم نیز گفت:‌ آيت‌الله جعفری از شاگردان علامه طباطبایی و از دوستان نزدیک و هم مباحثه‌ای مرحوم آیت‌الله سعادت‌پرور بود که سال‌ها در جلسات خصوصی علامه طباطبایی شرکت داشتند و بهره‌‌های فراوان از این شخصیت قرآنی، علمی و اخلاقی بردند.

وی خاطرنشان کرد: آیت‌الله جعفری تهرانی در مسائل تربیت معنوی، از اساتیدی بود که به تربیت شاگردان مخلتف همت گمارد و تا آخرین لحظات عمرشان این روند را ادامه داد.

حجت‌الاسلام سعیدی در باره برخورد آیت‌الله جعفری با دیگران گفت: ایشان شخصیتی داشت که مانند آن در کمتر کسی دیده می‌شود به اندازه‌ای متواضعانه با دیگران و شاگردان رفتار می‌کرد که گویی خود را هیچ می‌دیدند

وی افزود: این ویژگی‌ بود که هر کس از نزدیک با ایشان برخورد داشت، به عنوان نخستین خصلت او می‌دید.

درمزعه دهر هرآنچه کاری دروی

هل تجزون الا بما کتنم تکسبون

یونس 52

 مناجات الشاكرین ا

الهى‏ اَذْهَلَنى‏ عَنْ اِقامَهِ شُكْرِكَ تَتابُعُ طَوْلِكَ، وَاَعْجَزَنى‏ عَنْ‏

خدایا بخشش پى در پى تو انجام دادن سپاسگزاریت را از یاد من برد و ریزش فضل و احسانت مرا از

اِحْصآءِ ثَنآئِكَ فَیْضُ فَضْلِكَ، وَشَغَلَنى‏ عَنْ ذِكْرِ مَحامِدِكَ تَرادُفُ‏

شمردن ثنا و ستایشت عاجز كرد و پشت سر هم آمدن نیكیهایت مرا از ذكر ستودنیهایت بازداشت و پیاپى‏

عَوآئِدِكَ، وَاَعْیانى‏ عَنْ نَشْرِ عَوارِفِكَ تَوالى‏ اَیادیكَ وَهذا مَقامُ مَنِ‏

رسیدن نعمتهایت مرا از نشر دادن نیكوئیهایت درمانده كرد و اینجا كه من هستم جاى كسى است كه‏

اعْتَرَفَ بِسُبُوغِ النَّعْمآءِ، وَقابَلَها بِالتَّقْصیرِ، وَشَهِدَ عَلى‏ نَفْسِهِ‏

اعتراف به وفور نعمتهاى تو و در مقابل آنها به كوتاهى كردن خود دارد و به اهمال‏كارى و تلف كردن‏

بِالْإِهْمالِ وَالتَّضْییعِ، وَاَنْتَ الرَّؤُفُ الرَّحیمُ الْبَّرُ الْكَریمُ، الَّذى‏ لا

عمر خویش گواهى دهد و تو اى خداى با عطوفت و مهربان و نیكوكار و بزرگوارى كه روآورندگان بسویت را نومید

یُخَیِّبُ قاصِدیهِ، وَلا یَطْرُدُ عَنْ فِنآئِهِ امِلیهِ، بِساحَتِكَ تَحُطُّ رِحالُ‏

نسازى و آرزومندات را از درگاهت نرانى، امیدواران به آستانه تو بار امید خود را بیندازند

الرَّاجینَ، وَبِعَرْصَتِكَ تَقِفُ امالُ الْمُسْتَرْفِدینَ، فَلا تُقابِلْ امالَنا

و آرزوهاى عطاخواهان به میدان وسیع كرم تو توقف كنند پس اى خدا تو آرزوهاى ما را

بِالتَّخْییبِ وَالْأَیاسِ، وَلا تُلْبِسْنا سِرْبالَ الْقُنُوطِ وَالْإِبْلاسِ، اِلهى‏

با نومیدى و یأس روبرو مگردان و جامه ناامیدى و دل شكستگى بر ما مپوشان خدایا

تَصاغَرَ عِنْدَ تَعاظُمِ الائِكَ شُكْرى‏، وَتَضآئَلَ فى‏ جَنْبِ اِكْرامِكَ اِیَّاىَ‏

در برابر نعمتهاى بزرگت سپاسگزارى من كوچك است و در جنب اكرام و بزرگوارى تو ثنا و

ثَنآئى‏ وَنَشْرى‏، جَلَّلَتْنى‏ نِعَمُكَ مِنْ اَنْوارِ الْأیمانِ حُلَلاً، وَضَرَبَتْ‏

ستایش من خُرد و ناقابل است نعمتهاى تو زیورهایى از انوار ایمان بر من پوشانده و ریزه‏كاریهاى‏

عَلَىَّ لَطآئِفُ بِرّكَ مِنَ الْعِزِّ كِلَلاً، وَقَلَّدَتْنى‏ مِنَنُكَ قَلائِدَ لا تُحَلُّ،

نیكیت خیمه‏هایى از عزت برسرم زده و احسانهایت گردن بنده‏هایى به گردنم انداخته كه باز نشود

وَطَوَّقَتْنى‏ اَطْواقاً لا تُفَلُّ، فَآلائُكَ جَمَّهٌ ضَعُفَ لِسانى‏ عَنْ اِحْصآئِها

و طوقهایى بدان آویخته كه نگسلد، نعمتهاى بسیار تو زبان مرا از شمردنش ناتوان كرده‏

وَنَعْمآؤُكَ كَثیرَهٌ قَصُرَ فَهْمى‏ عَنْ اِدْراكِها فَضْلاً عَنِ اسْتِقْصآئِها،

و بخششهاى فراوانت خِرد و فهم مر از ادراكش كوتاه كرده تا چه رسد به پى‏بردن به پایانش و با این‏

فَكَیْفَ لى‏ بِتَحْصیلِ الشُّكْرِ، وَشُكْرى‏ اِیَّاكَ یَفْتَقِرُ اِلى‏ شُكْرٍ، فَكُلَّما

ترتیب من چگونه مى‏توانم تو را سپاسگزارى كنم و همان سپاسگزارى من تازه احتیاج به سپاسگزارى دیگرى دارد و هرگاه‏

قُلْتُ لَكَ الْحَمْدُ، وَجَبَ عَلَىَّ لِذلِكَ اَنْ اَقُولَ لَكَ الْحَمْدُ، اِلهى‏ فَكَما

بگویم ستایش مخصوص تو است براى همین جمله لازم است دوباره بگویم ستایش مخصوص تو است خدایا چنانچه‏

غَذَّیْتَنا بِلُطْفِكَ، وَرَبَّیْتَنا بِصُنْعِكَ، فَتَمِّمْ عَلَیْنا سَوابِغَ النِّعَمِ، وَادْفَعْ عَنَّا

به لطف خویش ما را خوراك دادى و به پرورش خود پروریدى پس نعمتهاى فراوانت را بر ما كامل كن و ناگواریهاى‏

مَكارِهَ النِّقَمِ، وَآتِنا مِنْ حُظُوظِ الدَّارَیْنِ اَرْفَعَها وَاَجَلَّها، عاجِلاً وَآجِلاً، وَلَكَ

سخت و بد را از ما دور كن و عطا كن به ما از بهره‏هاى دو جهان برترو بهترش را چه اكنون و چه در آینده‏

الْحَمْدُ عَلى‏ حُسْنِ بَلائِكَ وَسُبُوغِ نَعْمآئِكَ، حَمْداً یُوافِقُ رِضاكَ، وَیَمْتَرِى

و ستایش تو را است براى آزمایش نیكویت و نعمتهاى فراوانت ستایشى كه برابر خوشنودیت باشد

الْعَظیمَ مِنْ بِرِّكَ وَنَداكَ، یا عَظیمُ یا كَریمُ، بِرَحْمَتِكَ یا اَرْحَمَ الرَّاحِمینَ.

و احسان و بخشش بزرگ تو را به سوى ما جلب كند اى بزرگ و اى بزرگوار به رحمتت اى مهربانترین مهربانان