مناجات الشاكرین ا

الهى‏ اَذْهَلَنى‏ عَنْ اِقامَهِ شُكْرِكَ تَتابُعُ طَوْلِكَ، وَاَعْجَزَنى‏ عَنْ‏

خدایا بخشش پى در پى تو انجام دادن سپاسگزاریت را از یاد من برد و ریزش فضل و احسانت مرا از

اِحْصآءِ ثَنآئِكَ فَیْضُ فَضْلِكَ، وَشَغَلَنى‏ عَنْ ذِكْرِ مَحامِدِكَ تَرادُفُ‏

شمردن ثنا و ستایشت عاجز كرد و پشت سر هم آمدن نیكیهایت مرا از ذكر ستودنیهایت بازداشت و پیاپى‏

عَوآئِدِكَ، وَاَعْیانى‏ عَنْ نَشْرِ عَوارِفِكَ تَوالى‏ اَیادیكَ وَهذا مَقامُ مَنِ‏

رسیدن نعمتهایت مرا از نشر دادن نیكوئیهایت درمانده كرد و اینجا كه من هستم جاى كسى است كه‏

اعْتَرَفَ بِسُبُوغِ النَّعْمآءِ، وَقابَلَها بِالتَّقْصیرِ، وَشَهِدَ عَلى‏ نَفْسِهِ‏

اعتراف به وفور نعمتهاى تو و در مقابل آنها به كوتاهى كردن خود دارد و به اهمال‏كارى و تلف كردن‏

بِالْإِهْمالِ وَالتَّضْییعِ، وَاَنْتَ الرَّؤُفُ الرَّحیمُ الْبَّرُ الْكَریمُ، الَّذى‏ لا

عمر خویش گواهى دهد و تو اى خداى با عطوفت و مهربان و نیكوكار و بزرگوارى كه روآورندگان بسویت را نومید

یُخَیِّبُ قاصِدیهِ، وَلا یَطْرُدُ عَنْ فِنآئِهِ امِلیهِ، بِساحَتِكَ تَحُطُّ رِحالُ‏

نسازى و آرزومندات را از درگاهت نرانى، امیدواران به آستانه تو بار امید خود را بیندازند

الرَّاجینَ، وَبِعَرْصَتِكَ تَقِفُ امالُ الْمُسْتَرْفِدینَ، فَلا تُقابِلْ امالَنا

و آرزوهاى عطاخواهان به میدان وسیع كرم تو توقف كنند پس اى خدا تو آرزوهاى ما را

بِالتَّخْییبِ وَالْأَیاسِ، وَلا تُلْبِسْنا سِرْبالَ الْقُنُوطِ وَالْإِبْلاسِ، اِلهى‏

با نومیدى و یأس روبرو مگردان و جامه ناامیدى و دل شكستگى بر ما مپوشان خدایا

تَصاغَرَ عِنْدَ تَعاظُمِ الائِكَ شُكْرى‏، وَتَضآئَلَ فى‏ جَنْبِ اِكْرامِكَ اِیَّاىَ‏

در برابر نعمتهاى بزرگت سپاسگزارى من كوچك است و در جنب اكرام و بزرگوارى تو ثنا و

ثَنآئى‏ وَنَشْرى‏، جَلَّلَتْنى‏ نِعَمُكَ مِنْ اَنْوارِ الْأیمانِ حُلَلاً، وَضَرَبَتْ‏

ستایش من خُرد و ناقابل است نعمتهاى تو زیورهایى از انوار ایمان بر من پوشانده و ریزه‏كاریهاى‏

عَلَىَّ لَطآئِفُ بِرّكَ مِنَ الْعِزِّ كِلَلاً، وَقَلَّدَتْنى‏ مِنَنُكَ قَلائِدَ لا تُحَلُّ،

نیكیت خیمه‏هایى از عزت برسرم زده و احسانهایت گردن بنده‏هایى به گردنم انداخته كه باز نشود

وَطَوَّقَتْنى‏ اَطْواقاً لا تُفَلُّ، فَآلائُكَ جَمَّهٌ ضَعُفَ لِسانى‏ عَنْ اِحْصآئِها

و طوقهایى بدان آویخته كه نگسلد، نعمتهاى بسیار تو زبان مرا از شمردنش ناتوان كرده‏

وَنَعْمآؤُكَ كَثیرَهٌ قَصُرَ فَهْمى‏ عَنْ اِدْراكِها فَضْلاً عَنِ اسْتِقْصآئِها،

و بخششهاى فراوانت خِرد و فهم مر از ادراكش كوتاه كرده تا چه رسد به پى‏بردن به پایانش و با این‏

فَكَیْفَ لى‏ بِتَحْصیلِ الشُّكْرِ، وَشُكْرى‏ اِیَّاكَ یَفْتَقِرُ اِلى‏ شُكْرٍ، فَكُلَّما

ترتیب من چگونه مى‏توانم تو را سپاسگزارى كنم و همان سپاسگزارى من تازه احتیاج به سپاسگزارى دیگرى دارد و هرگاه‏

قُلْتُ لَكَ الْحَمْدُ، وَجَبَ عَلَىَّ لِذلِكَ اَنْ اَقُولَ لَكَ الْحَمْدُ، اِلهى‏ فَكَما

بگویم ستایش مخصوص تو است براى همین جمله لازم است دوباره بگویم ستایش مخصوص تو است خدایا چنانچه‏

غَذَّیْتَنا بِلُطْفِكَ، وَرَبَّیْتَنا بِصُنْعِكَ، فَتَمِّمْ عَلَیْنا سَوابِغَ النِّعَمِ، وَادْفَعْ عَنَّا

به لطف خویش ما را خوراك دادى و به پرورش خود پروریدى پس نعمتهاى فراوانت را بر ما كامل كن و ناگواریهاى‏

مَكارِهَ النِّقَمِ، وَآتِنا مِنْ حُظُوظِ الدَّارَیْنِ اَرْفَعَها وَاَجَلَّها، عاجِلاً وَآجِلاً، وَلَكَ

سخت و بد را از ما دور كن و عطا كن به ما از بهره‏هاى دو جهان برترو بهترش را چه اكنون و چه در آینده‏

الْحَمْدُ عَلى‏ حُسْنِ بَلائِكَ وَسُبُوغِ نَعْمآئِكَ، حَمْداً یُوافِقُ رِضاكَ، وَیَمْتَرِى

و ستایش تو را است براى آزمایش نیكویت و نعمتهاى فراوانت ستایشى كه برابر خوشنودیت باشد

الْعَظیمَ مِنْ بِرِّكَ وَنَداكَ، یا عَظیمُ یا كَریمُ، بِرَحْمَتِكَ یا اَرْحَمَ الرَّاحِمینَ.

و احسان و بخشش بزرگ تو را به سوى ما جلب كند اى بزرگ و اى بزرگوار به رحمتت اى مهربانترین مهربانان