ازامام صادق علیه السلام فرمودند :
در تعجبم از فردی که این چهار ناراحتی و اندوه را دارد، ولی به این «چهار تدبیر» پناه نمی برد:
اول - حیرانم از کسی که می ترسد، ولی به گفتن این قول خداوند پناه نمی برد که; «حسبنا الله و نعم الوکیل » زیرا، خودم از خداوند عزوجل شنیدم که پس از آن می گوید «پس با نعمت و بخششی از جانب خدا [از میدان نبرد] باز گشتند، در حالی که هیچ آسیبی به آنان نرسیده بود» . (آل عمران(174 )
- دوم - حیرانم از کسی که محزون است، ولی به گفتن این قول خداوند پناه نمی برد که; «لا اله الا انت سبحانک انی کنت من الظالمین » زیرا، خودم از خداوند عزوجل شنیدم که پس از آن می گوید: «پس [دعای] او را برآورده کردیم و او را از اندوه رهانیدیم و مؤمنان را [نیز] چنین نجات می دهیم » .(انبیاء 88)
- سوم - حیرانم از کسی که در دام خدعه و نیرنگ گرفتار آمده، ولی به گفتن این قول خداوند پناه نمی برد که ; «افوض امری الی الله، ان الله بصیر بالعباد» زیرا، خودم از خداوند عزوجل شنیدم که پس از آن می گوید: «پس خدا او را از عواقب سوء آنچه نیرنگ می کردند، حمایت فرمود» . (مؤمن 44 )
- چهارم - حیرانم از کسی که خواهان دنیا و زینتهای آن است، ولی به گفتن این قول خداوند پناه نمی برد که; «ماشاء الله لاقوة الا بالله » زیرا، خودم از خداوند عزوجل شنیدم که پس از آن می گوید: «. . . اگر مرا از حیث مال و فرزند کمتر از خود می بینی امید است که پروردگارم، بهتر از باغ توبه من عطا فرماید . . .» (کهف (40 - 39 . ) «عسی » در اینجا «موجبه » است [یعنی پروردگارم بیقین این کار را خواهد کرد] .
بحار الانوار، ج 93 ، ص 184 ، ح 1