دوستان اهل بيت(ع)

عبدالله بن بکير که از ياران امام صادق(ع) است روايت مي نمايد: “امام (ع) فرمود:

ما دوست داريم شيعه ما” در اينجا امام توصيف دوستان خود را آغاز مي نمايد.

“عاقل باشد” پس آنان از شيعيان خود مي خواهند که عاقل باشند و بيش از آن که به تربيت جسمشان مي پردازند

به پرورش عقل خود اقدام نمايند. تا اين که داراي عقلي باشند که به واسطه آن حقايق هر چيزي را درک کنند

و نيک را از بد تشخيص دهند. “فهيم باشد” حقايق امور را به درستي تشخيص دهد. “فقيه باشد” در دين فقيه باشد.

“بردبار باشد” سعه صدر داشته باشد. اگر کسي به او اهانتي روا داشت بدي را با بدي پاسخ ندهد.

بلکه خشم خود را فرو بخورد و از مردم در گذرد و به کسي که به او اهانت کرده است خوبي نمايد.

“اهل مدارا باشد.”

مدارا اين است که به گونه اي با مردم تعامل داشته باشي که حساسيتها و مشکلات روابط اجتماعي ايشان را دامن نزند.

البته مدارا با نفاق تفاوت دارد. چرا که بعضي از مردم مدارا را مساوي با نفاق مي دانند که اين نادرست است.

از پيامبر(ص) روايت شده است: “خداوند مرا به مدارا با مردم دستور داده است همان گونه كه به اداي واجبات دستور داده است.”

آمده است که خداوند به موسي(ع) وحي کرد: “با آفريده هايم مدارا کن.”

وقتي که با مردم همزيستي داري، موارد حساسيت برانگيز مردم را در نظر داشته باش

و با در نظر داشتن اينها تعامل خود را با ايشان ساماندهي کن. ماهيت روابط اجتماعي اين را اقتضا مي نمايد.

اما در رابطه با حق و باطل، مدارا براي اين است که بهتر بتواني انديشه را در جان مردم جاي بيندازي.

پس مدارا ابزاري اجتماعي است. اين که مردم مي گويند: فلاني ملاحظه وقتش را مي نمايد.

به اين معناست که او امکانات مالي خودش  را در نظر دارد و

وقتي که کاري را انجام مي دهد به امکانات مالي خود نگاه مي نمايد.

همين طور مي گويند: او سلامتي خود را در نظر دارد. او کاري نمي نمايد که به سلامت بدني ومالي او آسيب وارد آيد.

“صبور است” زيرا صبر براي ايمان مانند سر براي بدن است. “

راستگوست” شيعه ما بايد از راستگويان باشد.

زيرا راستگويي اوج ايمان است. “با وفاست” به عهد و پيمان خود وفادار است.