خدمت به مردم و رفع نیازهاي آنان در متن زندگي امامان معصوم(ع) قرار دارد. امام جواد(ع) نیز در این عرصه پیشتاز بود. آن بزرگوار مي فرمود: ثَلاثٌ یُبَلِّغْنَ بِالْعَبدِ رِضْوانَ اللَّهِ کَثْرَةُ الاسْتِغْفارِ وَ خَفْضُ الْجانِبِ وَ کَثْرَةُ الصَّدَقَِ ؛ انسان با داشتن سه خصلت پسندیده مي تواند به مقام رضوان و خشنودي الهي برسد: زیاد طلب آمرزش کردن، نرمخوئي و مدارا با مردم و زیاد صدقه دادن. از منظر امام جواد(ع) خدمت رساني به مردم، در اثر نزول رحمت الهي بر انسان است و اگر فردي در این عرصه کوتاهي و سهل انگاري نماید، ممکن است نعمت هاي الهي را از دست بدهد. به این جهت، آن حضرت فرمود: ما عَظُمَتْ نِعمَةُ اللّهِ عَلي عَبْدٍ الاّ عَظُمَتْ عَلَیهِ مَؤُونَةُ النّاسِ. فَمَنْ لَمْ یَتَحَمَّلْ تِلْکَ الْمَؤُونَة فَقَدْ عَرَضَ النِّعمَةَ لِلزَّوال ، نعمت خداوند برکسي فراوان نازل نمي شود مگر این که نیاز مردم به وي بیشتر مي شود. هر کس که در رفع این نیازمندي ها نکوشد و سختي هاي آن را تحمل نکند، نعمت الهي را در معرض زوال قرار داده است. آن گرامي اعمال نیک و آثار خدمت به دیگران را براي نیکوکاران مفیدتر از افراد نیازمند مي داند و مي فرماید: نیکوکاران به نیکي کردن بیشتر نیاز دارند تا افراد محتاج و نیازمند؛ چرا که انسان هاي خیّر، پاداش اخروي، افتخار و نام نیک را در پرونده اعمال خود ثبت مي کنند. هر کسي که به خدمت گزاري و نیک رفتاري با مردم و اهل درد مي پردازد، اوّل به خودش خیر و نیکي مي رساند. پس او تشکر و قدرداني را در عملي که براي خود انجام داده است، از دیگري توقع نداشته باشد.(10. کشف الغمه، ج 3، ص 195)