ماه استجابت دعا-نماز یکشنبه های این ماه -

ماه ذي القعده يكي از ماه*هاي حرام است كه خداوند متعال در قرآن از آنها ياد كرده است. ماه*هاي حرام عبارتند از ذي القعده، ذي الحجه، محرم و رجب.
از خصوصيات ماه*هاي حرام اين است كه ثواب عمل خير مضاعف و عقاب عمل حرام نيز دو چندان مي*گردد وجه تسميه اين ماه*ها به حرام بودن، اين است كه در اين ماه هرگونه خونريزي و كشتاري متوقف مي*گردد. اين حرمت را اعراب جاهليت نيز براي اين ماه*ها قائل بودند و در اين ماه*ها از هر گونه جنگ و ستيزي خودداري مي*كردند اسلام اين آئين را امضاء كرد و مهر تاييدي بر آن زد.


براي روز يكشنبه اين ماه ، نماز بافضيلتي هست كه رسول خدا درباره برگزار كننده آن مي فرمايد :

- توبه اش قبول مي شود.

- گناهش آمرزيده مي شود.

- در روز قيامت همه از او راضي مي شوند .

- با ايمان بميرد.

- قبرش گشاده و نوراني گردد.

- والدينش از او راضي گردند.

- توسعه رزق پيدا كند.

- مغفرت شامل حال او و خانواره وي گرددو

- هنگام مرگ ملك الموت با او مدارا كند و به آساني جان از بدنش بيرون رود.

نحوه برگزار كردن نماز :

۱- ابتدا غسل كرده و وضو بگيريد.

۲- سپس چهار ركعت نماز بخوانيد (دوتا ۲ ركعت) . در هر ركعت پس از حمد و ۳ بار سوره (توحيد) يك باز معوذتين (سوره ناس و فلق) .

۳- بعد از دو نماز هفتاد بار استغفار كنيد ( استغفرالله ربي و اتوب اليه)

۴- پس از استغفار بگوييد : (لا حول ولا قوة الا با لله العلي العظيم ) ( نيست قدرت و نيرويي بالاتر از قدرت خداوند بزرگ بلند مرتبه)

۵- پس از آن بگوييد : (يا عزيز و يا غفار اغفرلي ذنوبي و ذنوب جميع المومنين و المومنات فانه لا يغفرالذنوب الا انت .) (اي بزرگ و اي بخشاينده گناهان ، ببخش گناه من و تمام زنان و مردان را . پس چه كسي جز تو بايد گناهان ما را ببخشايد.)

یا فاطمه اشفعی فی الجنه

دختر باب الحوائج فاطمه

ای کریمه در لقب ای فاضله

درعلوم دین توهستی عالمه

برج تقوی وحیا ومعرفت

بهرمند ازخرمن علمت همه

هرکسی مشکل برایت بازکرد

مشکلش آسان بشکلی نادره

گفت سلطان خراسانم رضا

زائرم شد انکه در قم زائره

واعظا توبرضریحش بوسه زن

گرکه خواهی تو رضای فاطمه

شعر از سید محمود حسینی واعظ

دوستان اهل بيت(ع)

عبدالله بن بکير که از ياران امام صادق(ع) است روايت مي نمايد: “امام (ع) فرمود:

ما دوست داريم شيعه ما” در اينجا امام توصيف دوستان خود را آغاز مي نمايد.

“عاقل باشد” پس آنان از شيعيان خود مي خواهند که عاقل باشند و بيش از آن که به تربيت جسمشان مي پردازند

به پرورش عقل خود اقدام نمايند. تا اين که داراي عقلي باشند که به واسطه آن حقايق هر چيزي را درک کنند

و نيک را از بد تشخيص دهند. “فهيم باشد” حقايق امور را به درستي تشخيص دهد. “فقيه باشد” در دين فقيه باشد.

“بردبار باشد” سعه صدر داشته باشد. اگر کسي به او اهانتي روا داشت بدي را با بدي پاسخ ندهد.

بلکه خشم خود را فرو بخورد و از مردم در گذرد و به کسي که به او اهانت کرده است خوبي نمايد.

“اهل مدارا باشد.”

مدارا اين است که به گونه اي با مردم تعامل داشته باشي که حساسيتها و مشکلات روابط اجتماعي ايشان را دامن نزند.

البته مدارا با نفاق تفاوت دارد. چرا که بعضي از مردم مدارا را مساوي با نفاق مي دانند که اين نادرست است.

از پيامبر(ص) روايت شده است: “خداوند مرا به مدارا با مردم دستور داده است همان گونه كه به اداي واجبات دستور داده است.”

آمده است که خداوند به موسي(ع) وحي کرد: “با آفريده هايم مدارا کن.”

وقتي که با مردم همزيستي داري، موارد حساسيت برانگيز مردم را در نظر داشته باش

و با در نظر داشتن اينها تعامل خود را با ايشان ساماندهي کن. ماهيت روابط اجتماعي اين را اقتضا مي نمايد.

اما در رابطه با حق و باطل، مدارا براي اين است که بهتر بتواني انديشه را در جان مردم جاي بيندازي.

پس مدارا ابزاري اجتماعي است. اين که مردم مي گويند: فلاني ملاحظه وقتش را مي نمايد.

به اين معناست که او امکانات مالي خودش  را در نظر دارد و

وقتي که کاري را انجام مي دهد به امکانات مالي خود نگاه مي نمايد.

همين طور مي گويند: او سلامتي خود را در نظر دارد. او کاري نمي نمايد که به سلامت بدني ومالي او آسيب وارد آيد.

“صبور است” زيرا صبر براي ايمان مانند سر براي بدن است. “

راستگوست” شيعه ما بايد از راستگويان باشد.

زيرا راستگويي اوج ايمان است. “با وفاست” به عهد و پيمان خود وفادار است.

تفاوت شيعه و مُحب

شيعيان واقعى داراى ويژگى‌هاى خاصى هستند

و به وسيله همان صفات و نشانه‌ها نيز شناخته مى‌شوند.

صِرف داشتن محبت اهل بيت(عليهم السلام)براى شيعه بودن كافى نيست؛

زيرا بسيارند كسانى كه ادعاى محبت اهل بيت(عليهم السلام) دارند،

اما شيعه واقعى نيستند. براى شيعه واقعى بودن بايد دقيقاً با پيروى از ائمه اطهار(عليهم السلام) ،

آنان را در گفتار، رفتار، عبادت و…

الگو و سرمشق خود قرار دهيم و متمسك به سيره عملى آنان باشيم.

پس از پایان گرفتن طوفان و هلاکت تمام مشرکان و بت پرستان، روزى شیطان خدمت حضرت نوح(ع) رسید و عرض کرد: تو به من خدمت کرده اى، من نیز مى خواهم به پاس آن کار، به تو خدمتى کنم!

حضرت نوح(ع) با تعجّب پرسید: چه خدمتى؟ گفت: این جمعیّتى که نفرین کردى و نابود شدند و همچنین نسل آنها را، شب و روز مى بایست وسوسه مى کردم و زحمت مى کشیدم تا هدایت نشوند. اکنون که هلاک شدند تا مدّتى آسوده ام!

حضرت نوح(ع) (گویا اطمینان نداشت غذاى معنوى که شیطان مى خواهد به او بدهد غذاى مناسبى باشد و لذا آماده شنیدن سخنان او نبود. لذا، خطاب آمد نصایحش را بشنو!

فرمود: چه خدمتى مى خواهى به من بکنى؟ شیطان گفت: در سه جا به یاد من باش که در آن سه حالت خیلى به بندگان خدا نزدیکم:

«اُذْکُرْنى اِذا غَضِبْتَ; به هنگام خشم و غضب به یاد من باش (که بسیار به تو نزدیکم)».

«وَاذْکُرْنى إِذا حَکَمْتَ بَیْنَ اثْنَیْنِ; به هنگام قضاوت بین دو نفر (نیز) به یاد من باش»

«وَاذْکُرْنى إِذا کُنْتَ مَعَ امْرَأَة خالیاً لَیْسَ مَعَکُما اَحَدٌ; و به هنگامى که با زن تنهایى خلوت کرده اى و هیچ کس غیر از شما دو نفر در آن جا نیست (نیز) به یاد من باش».