مواسات و ايثار
مواسات، يعني ديگري را در مال و جان،همانند خود ديدن و دانستن،يا ديگري رابر خود مقدم داشتن،كه يكي از زيباترين صفات معاشرتي است كه مورد تأكيد دين مبين اسلام قرار گرفته است؛ به گونه اي كه در برخي از روايات در كنار نماز اول وقت جزءصفات ويژة مؤمنان و يا معيار و ترازِ شناخت شيعه از غير آن و وسيلة تقرب به خداست: «تقربوا الي الله تعالي بمواساة اخوانكم .»
حماسه آفرينان عاشورا بهترين الگوي اين خصلت برجسته بودند، بلكه آنان از«مواساة»نيز عبور كرده به ايثار رسيده اند،ياران امام نسبت به امام و ياران نسبت به يك ديگر چنين حالتي داشتند و از بذل هيچ چيز مضايقه نداشتند و به اين مواسات،افتخارمي كردند.
شخص امام (ع) در راه كربلا پس از برخورد با سپاه حر،و گفت و گوي طولاني باآنان،سرودة شاعري را بر زبان آوردند كه معنايش اين است:
«من به راه خودم مي روم؛ مرگ، براي جوانمردي كه نيت خير كند و جهاد نمايد و بامردان صالح، مواسات به جان داشته باشد،هيچ عار و ننگ نيست .»
و در تاريكي شب به ياران خويش فرمود:
«من و اسانا بنفسه كان معنا غدا في الجنان نجّيا من غضب الرحمان؛ هر كس باجانش،با ما مواسات داشته باشد،فرداي قيامت در بهشت با ما خواهد بود و از خشم الهي نجات پيدا خواهد كرد».
يكي از زيباترين جلوه هاي مواسات -بلكه ايثار- وقتي است كه ميان اصحاب وبني هاشم،پيش مرگي مطرح مي شود، آن گاه كه عباس (ع) به بني هاشم مي فرمايد:
«اصحاب، غريبه به حساب مي آيند،بار سنگين را بايد اهلش بردارند. فردا صبح،شما نخستين گروهي باشيد، كه به ميدان مي رويد،ما پيش از آنان به استقبال مرگ مي رويم، تا مردم نگويند، اصحاب را جلوتر از خودشان به ميدان فرستادند…»
بني هاشم برخاسته، شمشيرها را كشيدند و گفتند: «ما همه با تو هم عقيده ايم .»اما در سويي ديگر،در خيمه اي اصحاب گرداگرد حبيب جمع شده اند،حبيب مي گويد:«ياران براي چه به اين جا آمده ايد،سخن خود را واضح بگوييد.»
گفتند: «آمده ايم تا غريب زهرا را ياري كنيم .»حبيب گفت: «صبح فردا چه مي كنيد؟» گفتند: «هر آنچه بگويي گوش مي كنيم .» گفت:
«صبح كه شد، شما اولين افرادي باشيد كه به ميدان مي رويد، ما زودتر به مبارزه مي پردازيم . مبادا يكي از بني هاشم خون آلود شود، در حالي كه ما جاني در بدن و خوني دررگ داريم، تا مردم نگويند سروران خود را به جنگ فرستادند و از فداكاري دريغ كردند.»
همه شمشيرها را كشيدند و گفتند: «همة ما با تو هم عقيده ايم .»
و آن گاه كه دو تن از جوانان غفاري، خدمت امام حسين (ع) آمده و اجازه ميدان رفتن خواستند، امام به آن دو فرمود:خداوند بهترين پاداش نيك را به شما دهد كه اين گونه حاضر به ياري و مواسات من هستيد.
و در زيارت نامة حضرت عباس،از اين خصلت برجسته او چنين ياد شده است:«فلنعم الاخ المواسي»، «السلام عليك ايها العبد الصالح و الصديق المواسي …»
اين روح مقدم داشتن ديگران بر خويش،و جان نثاري،بهترين الگوي تربيتي براي مسلمانان جهان اسلام است تا يكديگر را در گرفتاري يار باشند، چه اين كه مواسات ديني،تضميني براي دل گرمي مجاهدان راه خداست تا در برابر دشمنان،تنها نمانند.