خدايا بر محمد و آلش درود فرست و مصيبت و اندوه ما را در غم رفتن اين ماه ،

خودت جبران كن و روز عيد فطر را بر ما مبارك گردان‏

و آن را از بهترين روزهايى قرار ده كــه بــر مــا گذشته است

تا پسنديده ‏ترين روز براى جلب عفو و بخشش و محو گناهان باشد

و گناهان پنهان و نهان ما را مورد آمرزش قرار ده.

خدايا با گذشتن اين ماه، از گناهان مـا در گذر و با خروج آن ما را از منجلاب گناهان خارج كن‏

و ما را در زمره سعادتمندترين افراد به وسيله اين ماه

و بهره‏ مندترين اشخاص در اين ماه و با نصيب‏ترين افراد از اين ماه قرار ده.
خدايا ، كسى كـه به طور شايسته رعايت حق اين ماه را نموده و

حرمت آن را به خوبى حفظ كرده و به شايستگى حدود و احكام اين ماه را بجاى آورده

و از گناهان در ايــن مــاه خـوددارى نموده‏ و يا به گونه ‏اى به قرب تو راه يافته

كه حتما از او راضى شده ‏اى و رحمت خودت را شامل حالش گردانيده ‏اى ،

پس از خــزانــه دارائيت مثل آن را بــه مـا هم عطا فرما و چندين برابر آن از فضل خويش بر ما ببخشاى،

كـه به راستى فضل تو كاستى ندارد ، و خزينه ‏هاى تو كم نمى‏ گردد بلكه افزونتر مى‏ شود

و معادن احسان تو هرگز فنا نمى ‏پذيرد و بـه راستى بخشش هاى تو ، عطايى است خوش گوار.

قسمتی ازدعای 45 صحیفه سجادیه

وصيت نامه اميرالمومنين حضرت علي عليه السلام

بسم اللّه الرحمن الرحیم هذا ما أوصی به علی بن ابی طالب أوصی انّه یشهد ان لا اله الا الله وحده لا شریک له، و ان محمداً عبده و رسوله، أرسله بالهدی و دین الحقّ لیظهره علی الدین کلّه و لوکره المشرکون، صلّی الله علیه و آله، ثمّ انّ صلاتی و نسکی و محیای و مماتی لله ربّ العالمین، لا شریک له و بذلک امرت و انا من المسلمین.»

ثم انّی اوصیک یا حسن و جمیع اهل بیتی و ولدی و من بلغه کتابی بتقوی الله ربّکم، و لا تموتنّ الّا و انتم مسلمون، و اعتصموا بحبل اللّه جمیعاً و لا تفرّقوا فانّی سمعت رسول اللّه صلی اللّه علیه و آله یقول: صلاح ذات البین افضل من عامة الصلاة و الصیام و ان المبیرة الحالقة للدّین فساد ذات البین، و لا قوة الّا باللّه العلیّ العظیم، انظروا ذوی ارحامکم فصلوهم یهوّن اللّه علیکم الحساب.

اللّه اللّه فی الایتام فلا تغیّروا افواههم، و لا تضیّعوا بحضرتکم، فقد سمعت رسول اللّه صلی اللّه علیه و آله یقول: «من عال یتیماً حتّی یستغنی اوجب اللّه عزّوجل له بذلک الجنّة، کما اوجب اللّه لآکل مال الیتیم النار».

اللّه اللّه فی القرآن، فلا یسبقکم الی العمل به احد غیرکم.

اللّه اللّه فی جیرانکم، فانّ النبیّ صلی الله علیه و آله اوصی بهم، و مازال رسول الله صلی الله علیه و آله یوصی بهم حتّی ظننا انّه سیورثهم.

اللّه اللّه فی بیت ربّکم، فلا یخلومنکم ما بقیتم، فانّه ان ترک لم تناظروا و ادنی ما یرجع به من امّه ان یغفرله ما سلف.

اللّه اللّه فی الصلاة فانّها خیر العمل و انّها عمود دینکم

اللّه اللّه فی الزکاة فانّها تطفی، غضب ربّکم.

اللّه اللّه فی شهر رمضان فانّ صیامه جنّة من النار.

اللّه اللّه فی الفقراء و المساکین فشارکوهم فی معائشکم.

اللّه اللّه فی الجهاد بأموالکم و انفسکم و السنتکم، فانّما یجاهد رجلان: امام هدیً او مطیع له مقتد بهداه.

اللّه اللّه فی ذریّة نبیّکم فلا یظلمنّ بحضرتکم و بین ظهرانیّکم و انتم تقدرون علی الدفع عنهم.

اللّه اللّه فی اصحاب نبیّکم الّذین لم یحدثوا حدثاً ولم یؤوا محدثاً، فانّ رسول اللّه صلی اللّه علیه و آله اوصی بهم و لعن المحدث منهم و من غیرهم و المؤوی للمحدث.

اللّه اللّه فی النساء و فیما ملکت ایمانکم، فانّ آخرما تکلّم به نبیّکم صلی اللّه علیه و آله ان قال: «اوصیکم بالضّعیفین: النساء و ما ملکت ایمانکم».

الصلاة الصلاة، الصلاة، لا تخافوا فی اللّه لومة لائم، یکفیکم اللّه من آذاکم و (من) بغی علیکم، قولواللنّاس حسناً کما امرکم اللّه عزّوجل، و لا تترکوا الامر بالمعروف والنهی عن المنکر فیولّی اللّه امرکم شرارکم، ثمّ تدعون فلا یستجاب لکم علیهم، و علیکم یا بنیّ بالتّواصل و التباذل و التّبار، و ایّاکم و التقاطع و التدابر و التفرّق، و تعاونوا علی البرّ و التقوی و لا تعاونوا علی الاثم و العدوان واتّقوا اللّه انّ اللّه شدید العقاب، حفظکم اللّه من اهل بیت و حفظ فیکم نبیّکم استودعکم اللّه و اقرأ علیکم السلام و رحمة‏اللّه».

این است آنچه علی بن ابی طالب به آن وصیت کرد. وصیّت کرد و شهادت داد به اینکه خدائی جز اللّه نیست و او است یکتا و انبازی ندارد و اینکه محمد بنده و فرستاده او است که با هدایت و آئین حق او را فرستاد تا دینش را بر تمام آئین‏ها برتری بخشد وهر چند مشرکان را خوش نیاید، درود خداوند بر او و اهل بیتش باد. و همانا نمازم و عبادتم و زندگی و مرگم برای خداوند، پروردگار عالمیان است، که هیچ شریکی ندارد و به این مأمور شده‏ام و من از مسلمانانم.

سپس وصیت می‏کنم به تو ای حسن و به تمام خانواده و اهل بیت و فرزندانم و هر که وصیتنامه‏ام را دریافت نمود، به تقوای اللّه پروردگارتان و هرگز نمیرید جز اینکه مسلمان باشید و به ریسمان خداوند چنگ زنید و متفرّق نگردید زیرا از رسول خدا صلی اللّه علیه‏و آله شنیدم که فرمود:اصلاح ذات البین برتر از عموم نماز و روزه است و آن ویران کننده‏ای که دین را از بین می‏برد، فساد ذات البین است و آن نیروئی نیست جز با توکّل بر خدای والا و عظیم. پس به خویشاوندانت برسید، و با آنها مهربانی کنید تا خداوند حساب را بر شما آسان گرداند.

شما را به خدا، شما را به خدا در ایتام، پس آنان را گرسنه نگذارید و نیازمند سؤال از خودتان ننمائید و آنها را کوچک مشمارید که از پیامبر اکرم صلی اللّه علیه و آله شنیدم فرمود:هر که یتیمی را متکفّل شود یا بی نیاز گرداند خدای عزّوجل بهشت را بر او واجب گرداند همچنانکه بر کسی که اموال یتیمی را بخورد، دوزخ واجب گردانیده است.

شما را به خدا، شما را به خدا در قرآن، پس نگذارید دیگران، در عمل به آن، بر شما پیشی گیرند.

شما را به خدا، شما را به خدا، در همسایگانتان، زیرا پیامبر صلی الله علیه و آله به آنها سفارش کرد و آنقدر سفارش کرد که پنداشتم ارث می‏برند.

شما را به خدا، شما را به خدا در خانه خدایتان(مساجد) پس تا بودید آن را خالی نگذارید چرا که اگر رهایش کردید (و به آن رفت و آمد ننمودید) در عذاب مهلت داده نمی‏شوید و کمترین چیزی که برای یک نفر باشد که وارد مسجد می‏شود این است که در بازگشت، گناهان گذشته‏اش مورد بخشش قرار گیرد.

شما را به خدا، شما را به خدا، در نماز زیرا آن بهترین عمل است و آن ستون دینتان است.

شما را به خدا، شما را به خدا، در زکات که آن خشم پروردگارتان را فرو می‏نشاند.

شما را به خدا، شما را به خدا، در ماه رمضان زیرا روزه‏اش سپری است از آتش دوزخ.

شما را به خدا، شما را به خدا در فقرا و مستمندان، پس آنها را شریک زندگی خود قرار دهید.

شما را به خدا، شما را به خدا، در جهاد با اموالتان و جانهایتان و زبانهایتان چرا که دو نفر جهاد می‏کنند: پیشوای هدایت کننده‏ای یا مطیعی از او که به هدایتش پیروی کند.

شما را به خدا، شما را به خدا، در ذراری و فرزندان پیامبرتان پس مبادا در حضور شما یا پشت سرتان مورد تجاوز و ستم قرار گیرند و شما بتوانید، ستم را از آنان دفع کنید.

شما را به خدا، شما را به خدا، در اصحاب پیامبرتان، آنان که پس از او، بدعتی را ایجاد نکرده و امر منکری را انجام ندادند و بدعتگزاری را پناه ندادند زیرا رسول خدا صلّی الله علیه و آله به آنها سفارش کرد و بدعتگزاران از آنها را لعن و نفرین نمود و همچنین آنان که بدعتگزاران در دین را پناه دادند نیز مورد لعنت قرار داد.

شما را به خدا، شما را به خدا، در زنان و در بردگانتان، زیرا آخرین سخن پیامبرتان این بود که فرمود: «شما را به دو گروه ناتوان و ضعیف، زنها و بردگان، سفارش می‏کنم».

هان! نماز، نماز، نماز را بپادارید. در راه خدا از سرزنش هیچ سرزنش کننده‏ای نهر اسید، خداوند کفایت می‏کند شما را از کسی که به شما آزار رسانده یا بر شما ظلمی روا داشته است.

با زبان خوش با مردم سخن بگوئید همچنان که خدایتان به شما امر کرده است. امر به معروف و نهی از منکر را فراموش نکنید تا خداوند بدان شما را بر شما مسلّط ننماید، پس هر چه دعا کنید مستجاب نشود.

فرزندانم، بر شما باد به خوشرفتاری، مهربانی و کمک به یکدیگر و زنهار از بدرفتاری و پشت به یکدیگر کردن و از هم متفرق شدن. و در برّ و تقوی با همدیگر کمک کنید و در گناه و ظلم با کسی همدست نشوید و تقوای الهی داشته باشید که همانا عذاب خداوند بسی سخت و شدید است.

خداوند شما اهل بیتم را حفظ کند و مردم را وادارد که حرمت پیامبرش را در شما نگهدارند. شما را به خدا می‏سپارم و برای شما درود خدا و رحمتش را خواستارم.

مناجات موسي عليه‏السلام

روايت است که حضرت موسي عليه‏السلام به خداوند عرض کرد:

خداوندا! مي‏خواهم به تو نزديک شوم. فرمود: قرب من از آنِ کسي است که شب قدر بيدار شود.

گفت: خداوندا! رحمتت را مي‏خواهم. فرمود: رحمتم از آنِ کسي است که در شب قدر به نيازمندان رحمت آورد.

گفت: خداوندا! جواز گذشتن از صراط را از تو مي‏خواهم.

فرمود: از آنِ کسي است که در شب قدر صدقه‏اي بدهد.

گفت: خداوندا! از درختان بهشت و از ميوه‏هايش مي‏خواهم.

فرمود: از آنِ کسي است که در شب قدر تسبيح من گويد.

گفت: خداوندا! رهايي از جهنم را مي‏خواهم. فرمود: از آنِ کسي است که در شب قدر بخشايش بخواهد.

گفت: خداوندا! خشنودي تو را مي‏خواهم. فرمود: خشنودي من از آنِ کسي است که در شب قدر دو رکعت نماز بگزارد.

حضرت امام حسن (عليه السلام) : هرکس دنیا را دوست بدارد بیم آخرت از دل او برود

و آن که حرص و آزش در دنیا زیاد باشد بهره ای جز دوری از دنیا ندارد

و نیز خشم خدا بر او زیاد گردد ، انسان آزمند نادان است ،

ولی انسان پارسا قانع است ، هر دوی اینها خوردنشان ،

یکسان است چیزی از روزی آن دو کاسته نمی شود ،

پس برای چه شتاب در آتش کنید ،

خیر و خوبی تمامش در یک ساعت شکیبایی و صبر است که موجب و سبب آسایش دراز و خوشبختی فراوانی میشود ،

مردم دو گروهند ، گروهی دنیا را میخواهند و طلب میکنند تا به او برسند ؛

نابود میشوند و گروهی طالب آخرتند تا به او برسند نجات پیدا میکنند ،

بدان ای مرد هرگاه به آخرت رسیدی آنچه که در دنیا از دست تو رفته

و آن چه را که از سختیها به تو رسیده زیانی تو را نرساند

و نیز سودی ندارد آنچه که از دنیا به تو رسیده زمانی که از آخرت محروم باشی. 

ارشاد القلوب جلد1 صفحه 58

وَ قَالَ [عليه السلام] بِكَثْرَةِ الصَّمْتِ تَكُونُ الْهَيْبَةُ

وَ بِالنَّصَفَةِ يَكْثُرُ الْمُوَاصِلُونَ وَ بِالْإِفْضَالِ تَعْظُمُ الْأَقْدَارُ

وَ بِالتَّوَاضُعِ تَتِمُّ النِّعْمَةُ وَ بِاحْتِمَالِ الْمُؤَنِ يَجِبُ السُّؤْدُدُ

وَ بِالسِّيرَةِ الْعَادِلَةِ يُقْهَرُ الْمُنَاوِئُ وَ بِالْحِلْمِ عَنِ السَّفِيهِ تَكْثُرُ الْأَنْصَارُ عَلَيْهِ.

و درود خدا بر او ، فرمود : با سكوت بسيار ، وقار انسان بيشتر شود،

و با انصاف بودن ، دوستان را فراوان و با بخشش ، قدر و منزلت انسان بالا رود،

و با فروتنى ، نعمت كامل شود، و با پرداخت هزينه ها، بزرگى و سرورى ثابت گردد،

و روش عادلانه ، مخالفان را در هم شكند ،

و با شكيبايى در برابر بى خرد، ياران انسان زياد گردند.

حکمت 224نهج البلاغه